Oceniało ono funkcjonowanie na terenie Berlina specjalnej karetki przeznaczonej do leczenia w terenie pacjentów z udarem niedokrwiennym.
PHANTOM-S (Pre-Hospital Acute Neurological Treatment and Optimization of Medical care in Stroke) było prowadzone w Berlinie w latach 2011-2013 i opierało się na tzw. mobilnej jednostce udarowej (STEMO) – karetce wyposażonej w tomograf komputerowy, z obecnym lekarzem i technikiem radiologii oraz dostępem do podstawowych badań laboratoryjnych i zapleczem telemedycznym. Do badania włączono 6182 pacjentów, kryteria włączenia obejmowały wiek > 18. roku życia i zdiagnozowany udar niedokrwienny mózgu w oknie czasowym do leczenia trombolitycznego. Randomizacji służyło losowe ustalanie tygodni „z karetką” i „bez karetki”. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było określenie czasu od „zawiadomienia do igły” („alarm-to-needle” time), jednak autorzy określili wiele zmiennych do oceny. Wśród drugorzędowych punktów końcowych znalazły się m.in.: określenie innych czasów, proporcja pacjentów leczonych tPA w grupach „karetkowych” i „bezkaretkowych”, ilość powikłań wczesnych i odległych, a także ocena sprawności pacjentów po upływie 3 miesięcy od udaru czy analiza kosztów.
Dostępne już wyniki badania wskazują, że użycie ambulansu udarowego skraca czas do rozpoczęcia leczenia trombolitycznego średnio o 25 minut. Więcej pacjentów otrzymywało to leczenie podczas funkcjonowania STEMO w porównaniu z okresami „bez karetki”. Ilość powikłań i śmiertelność pacjentów nie były wyższe w porównaniu z konwencjonalnym leczeniem udaru niedokrwiennego. Czy to jednak wystarczające dane uzasadniające dalszy rozwój ambulansów udarowych? Prace nad określeniem realnych korzyści dla pacjentów i ocena kosztów takiej formy leczenia cały czas trwają – na ostateczną odpowiedź musimy jeszcze poczekać. Na razie śladem Niemców poszli Amerykanie – na terenie Houston właśnie rozpoczyna działalność pierwsza mobilna jednostka udarowa.
