Najnowsze wytyczne dotyczące leczenia padaczki a sytuacja pacjentów w Polsce
Konrad Rejdak, Zbigniew Stelmasiak
Choroba Alzheimera: badania kliniczne i projektowanie nowych leków
Alzheimer’s disease: clinical trials and drug development
The Lancet Neurology 2010;9:702-16
Komentarz: Prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska
Alzheimer’s disease: clinical trials and drug development
The Lancet Neurology 2010;9:702-16
Komentarz: Prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska
Konwersja klinicznie izolowanego zespołu objawów (CIS) do stwardnienia rozsianego obserwowana tylko w badaniu MRI
MRI only conversion to multiple sclerosis following a clinically isolated syndrome
Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry 2011, 82, 176-179
Komentarz Dr n. med. Małgorzata Siger
MRI only conversion to multiple sclerosis following a clinically isolated syndrome
Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry 2011, 82, 176-179
Komentarz Dr n. med. Małgorzata Siger
Zaburzenia behawioralne jako działanie niepożądane terapii dopaminergicznej w chorobie Parkinsona
Opracowanie: dr Piotr Sokołowski
Opracowanie: dr Piotr Sokołowski
Hemodynamiczne aspekty przewlekłej mózgowo-rdzeniowej niewydolności żylnej w stwardnieniu rozsianym Opracowanie: dr n. med. Joanna Wojczal
Przedmiot i tryb zawarcia umowy na udzielanie świadczeń zdrowotnych w świetle ustawy o działalności leczniczej
Agnieszka Sieńko
Agnieszka Sieńko
Co warto przeczytać, co warto mieć w bibliotece
Kalendarium konferencji naukowych
Quiz akredytowany przez PTN. Część 16.
Najnowsze wytyczne dotyczące leczenia padaczki a sytuacja pacjentów w Polsce
Konrad Rejdak, Zbigniew Stelmasiak
Streszczenie
Padaczka jest niewątpliwie najczęstszym poważnym schorzeniem spośród chorób neurologicznych. W populacji ogólnej dotyczy ok. 1% osób, zaś w Polsce choruje ok. 300-400 tysięcy pacjentów. Właściwe rozpoznanie typów napadów padaczkowych oraz odpowiedniego zespołu padaczkowego warunkuje skuteczność terapii. Niestety nadal około 20-30% pacjentów wykazuje brak reakcji na leczenie, co określane jest mianem lekooporności. Ważne jest, aby tacy pacjenci byli kierowani do ośrodków specjalistycznych w celu podjęcia szczegółowej diagnostyki z uwzględnieniem wskazań do leczenia operacyjnego. Należy podkreślić, że wobec dokonujących się postępów w rozumieniu patomechanizmów napadów padaczkowych oraz wprowadzania nowoczesnej aparatury diagnostycznej, a także nowych leków przeciwpadaczkowych, istnieje potrzeba stałego uaktualniania i modyfi kacji standardów postępowania medycznego. Ostatnio opublikowano uaktualnione rekomendacje National Institute for Clinical Excellence (NICE, 2011) (Narodowego Instytutu Doskonalenia Klinicznego) dotyczące diagnostyki i leczenia chorych z padaczką. Powyższe zalecenia opracowano na podstawie najnowszych badań naukowych oraz analiz farmakoekonomicznych i odpowiadają one również potrzebom pacjentów w Polsce. Oczywiście konieczne jest uwzględnienie warunków społecznych i ekonomicznych naszego systemu zdrowotnego, szczególnie w odniesieniu do procedur wysokospecjalistycznych.
Padaczka jest niewątpliwie najczęstszym poważnym schorzeniem spośród chorób neurologicznych. W populacji ogólnej dotyczy ok. 1% osób, zaś w Polsce choruje ok. 300-400 tysięcy pacjentów. Właściwe rozpoznanie typów napadów padaczkowych oraz odpowiedniego zespołu padaczkowego warunkuje skuteczność terapii. Niestety nadal około 20-30% pacjentów wykazuje brak reakcji na leczenie, co określane jest mianem lekooporności. Ważne jest, aby tacy pacjenci byli kierowani do ośrodków specjalistycznych w celu podjęcia szczegółowej diagnostyki z uwzględnieniem wskazań do leczenia operacyjnego. Należy podkreślić, że wobec dokonujących się postępów w rozumieniu patomechanizmów napadów padaczkowych oraz wprowadzania nowoczesnej aparatury diagnostycznej, a także nowych leków przeciwpadaczkowych, istnieje potrzeba stałego uaktualniania i modyfi kacji standardów postępowania medycznego. Ostatnio opublikowano uaktualnione rekomendacje National Institute for Clinical Excellence (NICE, 2011) (Narodowego Instytutu Doskonalenia Klinicznego) dotyczące diagnostyki i leczenia chorych z padaczką. Powyższe zalecenia opracowano na podstawie najnowszych badań naukowych oraz analiz farmakoekonomicznych i odpowiadają one również potrzebom pacjentów w Polsce. Oczywiście konieczne jest uwzględnienie warunków społecznych i ekonomicznych naszego systemu zdrowotnego, szczególnie w odniesieniu do procedur wysokospecjalistycznych.
Słowa kluczowe: padaczka, standardy postępowania, diagnostyka, leczenie
Choroba Alzheimera: badania kliniczne i projektowanie nowych leków
Alzheimer’s disease: clinical trials and drug development
Alzheimer’s disease: clinical trials and drug development
The Lancet Neurology 2010; 9: 702 -16
Streszczenie
Choroba Alzheimera jest najczęstszą przyczyną otępienia u osób starszych. Programy badawcze dotyczące leczenia choroby Alzheimera były przynajmniej częściowo skuteczne w zakresie rozwoju leczenia objawowego, ale wiązały się też z wieloma niepowodzeniami, jeśli chodzi o leczenie modyfi kujące chorobę. Te sukcesy i niepowodzenia doprowadziły do dyskusji o potencjalnych brakach w naszym rozumieniu patogenezy choroby Alzheimera i potencjalnych pułapkach przy stawianiu rozpoznania, wyborze celów terapeutycznych, opracowywaniu leków kandydatów i projektowaniu badań klinicznych. Obecnie prowadzonych jest wiele badań klinicznych i doświadczalnych, ale należy zdać sobie sprawę, że mało prawdopodobne jest znalezienie jednego leku na chorobę Alzheimera, oraz że należy ponownie rozważyć sposób podejścia do projektowania leków dla tego schorzenia. Badania przedkliniczne dostarczają stale nowych informacji dotyczących elementów złożonej łamigłówki, jaką jest choroba Alzheimera, a analiza tych informacji może ujawnić wzorce interakcji farmakologicznych zamiast pojedynczych potencjalnych celów dla leków. Obecnie prowadzi się wiele obiecujących randomizowanych badań kontrolowanych, a coraz większa współpraca między fi rmami farmaceutycznymi, naukowcami z dziedzin podstawowych i badaczami klinicznymi przejawia potencjał zbliżenia nas do opracowania optymalnego działania farmakologicznego w leczeniu choroby Alzheimera.
Choroba Alzheimera jest najczęstszą przyczyną otępienia u osób starszych. Programy badawcze dotyczące leczenia choroby Alzheimera były przynajmniej częściowo skuteczne w zakresie rozwoju leczenia objawowego, ale wiązały się też z wieloma niepowodzeniami, jeśli chodzi o leczenie modyfi kujące chorobę. Te sukcesy i niepowodzenia doprowadziły do dyskusji o potencjalnych brakach w naszym rozumieniu patogenezy choroby Alzheimera i potencjalnych pułapkach przy stawianiu rozpoznania, wyborze celów terapeutycznych, opracowywaniu leków kandydatów i projektowaniu badań klinicznych. Obecnie prowadzonych jest wiele badań klinicznych i doświadczalnych, ale należy zdać sobie sprawę, że mało prawdopodobne jest znalezienie jednego leku na chorobę Alzheimera, oraz że należy ponownie rozważyć sposób podejścia do projektowania leków dla tego schorzenia. Badania przedkliniczne dostarczają stale nowych informacji dotyczących elementów złożonej łamigłówki, jaką jest choroba Alzheimera, a analiza tych informacji może ujawnić wzorce interakcji farmakologicznych zamiast pojedynczych potencjalnych celów dla leków. Obecnie prowadzi się wiele obiecujących randomizowanych badań kontrolowanych, a coraz większa współpraca między fi rmami farmaceutycznymi, naukowcami z dziedzin podstawowych i badaczami klinicznymi przejawia potencjał zbliżenia nas do opracowania optymalnego działania farmakologicznego w leczeniu choroby Alzheimera.
Komentarz: prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska
Konwersja klinicznie izolowanego zespołu objawów (CIS) do stwardnienia rozsianego obserwowana tylko w badaniu MRI
MRI only conversion to multiple sclerosis following a clinically isolated syndrome
MRI only conversion to multiple sclerosis following a clinically isolated syndrome
Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry 2011, 82, 176-179
Streszczenie
Cele. Na podstawie aktualnych kryteriów diagnostycznych u pacjentów z klinicznie izolowanym zespołem objawów klinicznych (clinically isolated syndrome – CIS) sugerujących MS (multiple sclerosis– MS) może rozwinąć się stwardnienie rozsiane po spełnieniu kryteriów rozproszenia w przestrzeni i w czasie na gruncie klinicznym [klinicznie rozpoznane (clinically defi nite – CD) MS] albo na gruncie radiologicznym RDMS). W badaniu tym oceniono liczbę chorych z radiologicznymi zmianami spełniającymi kryteria diagnostyczne MS (RDMS), u których mimo długiego okresu obserwacji nie stwierdzono występowania klinicznych objawów MS, co nie było dotąd ściśle analizowane.
Metody. Zbadano dwie kohorty chorych z CIS, które od chwili wystąpienia CIS zostały poddane seryjnym ocenom klinicznym i badaniom MRI. Chorzy byli obserwowani przez średnio 6 i 20 lat. Rozmieszczenie i charakter zmian uwidocznionych w badaniu MRI mózgowia zostały określone według zrewidowanych kryteriów McDonalda (2005). Radiologicznie rozpoznane (radiologically defi ned – RD) MS zostało określone jako sytuacja, w której spełnione są kryteria MRI, ale nie zostały spełnione kryteria CDMS.
Wyniki. Spośród 105 osób obserwowanych przez 6 lat po pojawieniu się CIS u 51% rozwinął się CDMS, u 15% RDMS, a pozostali nadal byli klasyfi kowani jako pacjenci z CIS. Spośród 70 osób obserwowanych przez 20 lat odpowiednio u 61% i 11% rozwinęło się CDMS i RDMS.
Wnioski. U 10-15% pacjentów z CIS może rozwinąć się RDMS bez pojawienia się jakichkolwiek objawów klinicznych w trakcie 20-letniej obserwacji.
Cele. Na podstawie aktualnych kryteriów diagnostycznych u pacjentów z klinicznie izolowanym zespołem objawów klinicznych (clinically isolated syndrome – CIS) sugerujących MS (multiple sclerosis– MS) może rozwinąć się stwardnienie rozsiane po spełnieniu kryteriów rozproszenia w przestrzeni i w czasie na gruncie klinicznym [klinicznie rozpoznane (clinically defi nite – CD) MS] albo na gruncie radiologicznym RDMS). W badaniu tym oceniono liczbę chorych z radiologicznymi zmianami spełniającymi kryteria diagnostyczne MS (RDMS), u których mimo długiego okresu obserwacji nie stwierdzono występowania klinicznych objawów MS, co nie było dotąd ściśle analizowane.
Metody. Zbadano dwie kohorty chorych z CIS, które od chwili wystąpienia CIS zostały poddane seryjnym ocenom klinicznym i badaniom MRI. Chorzy byli obserwowani przez średnio 6 i 20 lat. Rozmieszczenie i charakter zmian uwidocznionych w badaniu MRI mózgowia zostały określone według zrewidowanych kryteriów McDonalda (2005). Radiologicznie rozpoznane (radiologically defi ned – RD) MS zostało określone jako sytuacja, w której spełnione są kryteria MRI, ale nie zostały spełnione kryteria CDMS.
Wyniki. Spośród 105 osób obserwowanych przez 6 lat po pojawieniu się CIS u 51% rozwinął się CDMS, u 15% RDMS, a pozostali nadal byli klasyfi kowani jako pacjenci z CIS. Spośród 70 osób obserwowanych przez 20 lat odpowiednio u 61% i 11% rozwinęło się CDMS i RDMS.
Wnioski. U 10-15% pacjentów z CIS może rozwinąć się RDMS bez pojawienia się jakichkolwiek objawów klinicznych w trakcie 20-letniej obserwacji.
Komentarz: dr n. med. Małgorzata Siger
