Kliniczne problemy porażenia mózgowego u dorosłych z perspektywy neurologa i fizjoterapeuty
Clinical problems of adults with cerebral palsy from the perspective of a neurologist and a physiotherapist
Janusz Wendorff, Agata Michalska

Streszczenie
Dorosłe osoby z porażeniem mózgowym (MP) stanowią grupę pacjentów, których potrzeby w obszarze opieki zdrowotnej są nadal mało poznane. Większość badań przedstawianych w piśmiennictwie koncentruje się na grupie dzieci i nastolatków. W tym wczesnym okresie życia cele leczniczo-terapeutyczne są precyzyjnie wyznaczone. Należą do nich minimalizacja zaburzeń będących efektem uszkodzenia mózgowia oraz doprowadzenie pacjenta do optymalnego stanu funkcjonowania (m.in. chodu i samodzielności w czynnościach dnia codziennego). W przypadku osób dorosłych z MP nakładanie się na postępujące zaburzenia problemów związanych z fizjologicznym procesem starzenia się wymusza modyfikację postępowania leczniczo-terapeutycznego i weryfikację jego celów. Autorzy podejmują próbę przybliżenia problemów dorosłych osób z MP w perspektywie lekarza neurologa i fizjoterapeuty.
Słowa kluczowe: mózgowe porażenie dziecięce, dorosłość, tranzycja, rehabilitacja, opieka neurologa

Abstract
Adults with cerebral palsy (CP) are a group of patients whose needs regarding the medical care are scarcely known. The majority of the studies presented in literature focus on a group of children and adolescents. It is a period of life where the medical and rehabilitation goals are precisely set. These are minimising disorders resulted from a brain damage and achieving the state of optimal functioning of a patient (this includes the ability to walk and independence in activities of daily living). In the case of adults with CP the overlap of the progressing disorders with problems related to physiological process of ageing enforces the modification of medical and rehabilitation practice and verification of its goals. The authors attempt to enhance understanding of the problems of adults with CP from the perspective of a neurologist and a physiotherapist.
Keywords: cerebral palsy, adulthood, transition, rehabilitation, neurologist care



Analiza porównawcza natalizumabu i fingolimodu stosowanych w leczeniu drugiej linii w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego
Comparative analysis of natalizumab versus fingolimod as secondline treatment in relapsing-remitting multiple sclerosis
Johannes Lorscheider, Pascal Benkert, Carmen Lienert, Peter Hänni, Tobias Derfuss, Jens Kuhle, Ludwig Kappos, Özgür Yaldizli
Multiple Sclerosis Journal 2018, 24(6): 777-785

Streszczenie
Wprowadzenie: Nie porównywano dotychczas w kontrolowanym badaniu klinicznym z randomizacją skuteczności fingolimodu i natalizumabu jako leków drugiej linii w leczeniu rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego (RRMS).
Cel: Porównanie wyników klinicznych po przestawieniu na silniejsze leczenie przez zamianę na fingolimod albo natalizumab u chorych z aktywnym klinicznie RRMS.
Metody: Korzystając z rejestru Szwajcarskiego Stowarzyszenia na rzecz Wspólnego Programu Ubezpieczeń Zdrowotnych (SVK), zidentyfikowano pacjentów z RRMS i ≥ 1 rzutem w ostatnim roku przed zmianą terapii z interferonu beta lub octanu glatirameru na fingolimod lub natalizumab. W celu wybrania pacjentów o porównywalnej charakterystyce początkowej zastosowano metodę propensity score matching, czyli metodę dopasowywania chorych na podstawie wskaźnika predyspozycji, gdy przydział leczenia nie jest/nie był dokonywany w drodze randomizacji. Występowanie rzutów i wyniki w rozszerzonej skali stanu niesprawności (EDSS) porównano parami w analizach testowania w parach z danymi uciętymi.
Wyniki: Spośród 547 włączonych pacjentów 358 osób połączono w pary (fingolimod n = 179; natalizumab n = 179). Mediana okresu obserwacji wynosiła 1,8 roku (rozstęp międzykwartylowy 0,9-2,9). U pacjentów, którzy zostali przestawieni na natalizumab, ryzyko wystąpienia rzutu było mniejsze (współczynnik częstości występowania 0,5, 95% przedział ufności [CI] 0,3-0,8, p = 0,001) i było większe prawdopodobieństwo osiągnięcia poprawy ocenianej za pomocą skali EDSS (współczynnik ryzyka [HR] 1,8, 95% CI 1,1-2,7, p = 0,01) w porównaniu z pacjentami, u których lek zmieniono na fingolimod. Nie stwierdzono różnicy pomiędzy grupami w zakresie odsetka pacjentów, u których nie doszło do progresji choroby ocenianej na podstawie EDSS (HR 0,9, 95% CI 0,5-1,5, p = 0,62).
Wniosek: Wydaje się, że natalizumab jest skuteczniejszy w zmniejszaniu częstości występowania rzutów i stopnia niepełnosprawności niż fingolimod.
Słowa kluczowe: stwardnienie rozsiane, natalizumab, fingolimod, badanie obserwacyjne, wskaźnik rzutów, progresja niesprawności

Komentarz: dr hab. n. med. Ewa Krzystanek



Przewlekła encefalopatia pourazowa. Identyfikacja osób zagrożonych oraz poznanie patogenezy
Chronic traumatic encephalopathy. Identifying those at risk and understanding pathogenesis
M.D. Willis, N.P. Robertson
Journal of Neurology 2017, 264: 1298-1300



Rozpoznawanie i postępowanie w przypadkach idiopatycznego nadciśnienia wewnątrzczaszkowego z towarzyszącym bólem głowy
The diagnosis and management of idiopathic intracranial hypertension and the associated headache
Rigmor Højland Jensen, Aleksandra Radojicic, Hanne Yri
Therapeutic Advances in Neurological Disorders 2016, 9(4): 317-326

Streszczenie
Z powodu bliskiej korelacji z otyłością wzrastająca zachorowalność na idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (IIH) czyni je wymagającym schorzeniem. Początek objawów jest zwykle podstępny, przez co pacjenci są badani przez wielu różnych specjalistów, zanim IIH zostanie rozpoznane. Przedstawiamy proces diagnostyczny, charakterystykę objawów i bólów głowy oraz ich przebieg, jak również dostępne, potwierdzone strategie leczenia, a także proponujemy plany diagnostyczne i strategie dalszego postępowania.
Słowa kluczowe: acetazolamid, bóle głowy, idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe, upośledzenie wzroku