The role of physiotherapy in medical care of patients with amyotrophic lateral sclerosis

Jan Sznajder, Magdalena Kuźma-Kozakiewicz

 

Stwardnienie boczne zanikowe (sclerosis lateralis amyotrophica – SLA) jest chorobą górnego i dolnego neuronu ruchowego, prowadzącą w krótkim czasie do nasilonego deficytu funkcjonalnego. Dotąd nie opracowano wytycznych dotyczących zasad prowadzenia fizjoterapii w tej grupie chorych. Trudności w przeprowadzeniu randomizowanych badań porównujących skuteczność różnych form fizjoterapii w SLA wynikają z rzadkiego występowania schorzenia, jego szybkiego przebiegu i trudności w monitorowaniu postępu choroby w zaawansowanych stadiach. Za główny cel leczenia usprawniającego w SLA uważa się zapobieganie powikłaniom wynikającym z hipokinezji oraz poprawę jakości życia. Podstawowymi założeniami fizjoterapii w SLA są: utrzymanie fizjologicznego zakresu ruchu w stawach, siły mięśniowej, prawidłowej postawy ciała, wydolności fizycznej i oddechowej, dobór pomocy ortopedycznych, a także wskazanie możliwości wykorzystania dostępnej technologii w zakresie np. komunikacji. Niniejsza praca przedstawia możliwości realizacji poszczególnych założeń fizjoterapii u pacjentów z SLA w zależności od stanu funkcjonalnego

oraz stopnia uszkodzenia górnego i dolnego neuronu ruchowego. Ukazuje, że kompleksowa, prawidłowo prowadzona fizjoterapia dostosowana do stanu funkcjonalnego i klinicznego jest korzystną metodą leczenia objawowego. Stosowanie ruchu czynnego, biernego, ćwiczeń oddechowych, pomocy ortopedycznych i komunikacyjnych oraz mobilizacja rezerw funkcjonalnych pacjentów daje szansę na wydłużenie okresu samodzielności pacjentów i zapewnia ich komunikację z bliskimi.

Amyotrophic lateral sclerosis (ALS) is a disorder aff ecting both the upper and lower motor neuron. It leads to a signifi cant functional disability in a short period of time. There are no guidelines for physiotherapy in ALS. Diffi culties in performing randomized studies comparing effi ciency of various techniques of physical therapy are due to a low incidence of ALS, short disease duration and diffi culties in monitoring the disease progression in advanced stages. Preventing hypokinesia-induced complications and improvement of the quality of life is considered the main aim of physical therapy in ALS. Basic goals of physical therapy in ALS include: preserving full range of motion, muscle strength, good body posture, physical and respiratory activity. It also helps to choose orthopedic, mobility and communication aids. The paper presents possibilities of reaching individual physiotherapy goals in patients with ALS depending on their functional status and degree of the upper and lower motor neuron dysfunction. It shows that a comprehensive, properly carried physiotherapy adapted to the functional and clinical state is a useful method of symptomatic therapy. The use of active and passive motion, respiratory exercises, orthopedic aids, communication devices and mobilization of patient’s functional reserves may allow extend the independence and provide effi cient communication with caregivers.

 

Słowa kluczowe: fizjoterapia, stan funkcjonalny, choroba neuronu ruchowego, ćwiczenia ruchowe, komunikacja

Key words: physiotherapy, functional state, motor neuron disease, exercises, communication

 

Oxcarbazepine – a monograph of the drug

Piotr Czapiński, Ewa Czapińska-Ciepiela

Okskarbazepina (OXC) jest lekiem przeciwpadaczkowym nowej generacji będącym ketoanalogiem karbamazepiny (CBZ), stosowanej w leczeniu padaczki od lat 60. XX wieku. Profil działania przeciwpadaczkowego OXC jest podobny do CBZ i dlatego obie substancje mają te same wskazania terapeutyczne w padaczce.

OXC jest skuteczna zarówno w monoterapii nowo zdiagnozowanej padaczki ogniskowej, gdzie jest obecnie jednym z leków pierwszego rzutu, jak i w terapii dodanej lekoopornej padaczki z napadami częściowymi. Dzięki innemu niż CBZ metabolizmowi wątrobowemu OXC nie jest induktorem enzymatycznym i ma od CBZ znacznie lepszy profil farmakokinetyczny, stąd OXC ma tylko nieliczne znaczące interakcje z innymi lekami. Stosowanie OXC obarczone jest ryzykiem reakcji uczuleniowych ocenianych na 3%. W trakcie leczenia OXC zdarzają się epizody hiponatremii, która w większości przypadków ma charakter łagodny.

Oxcarbazepine (OXC) is a new generation antiepileptic agent, a keto-analogue of carbamazepine (CBZ) that has been used in treating epilepsy since the sixties of the 20th century. The profile of antiepileptic activity of OXC is similar to that of CBZ and for this reason, both substances have the same therapeutic indications in epileptic patients.

OXC is eff ective both in monotherapy of newly diagnosed focal epilepsy, where it is at present one of the fi rst-line medications, as well as in add-on therapy of refractory epilepsy with partial seizures. Thanks to diff erent hepatic metabolism of OXC as compared to CBZ, the former is not an enzymatic inducer and has a much better pharmacokinetic profile than CBZ. This is why OXC demonstrates only infrequent signifi cant interactions with other medications. Employing OXC in therapy is associated with a risk of allergic reactions, the incidence of which is estimated at 3%. In the course of OXC treatment, hyponatremia may develop, but in the majority of cases the condition is mild.

Słowa kluczowe: leki przeciwpadaczkowe, okskarbazepina, mechanizm działania, profil farmakokinetyczny, skuteczność i bezpieczeństwo leku

Key words: antiepileptic drugs, oxcarbazepine, mechanism of action, pharmacokinetic profile, drug efficacy and safety

Underuse of anticoagulation in stroke patients with atrial fibrillation – the FibStroke Study

 

Założenia i cel pracy. Współczesne wytyczne zalecają doustne leczenie przeciwkrzepliwe (oral anticoagulation – OAC) u pacjentów z migotaniem przedsionków (atrial fibrillation – AF) oraz z podwyższonym ryzykiem wystąpienia zdarzeń zakrzepowo- zatorowych. Ocenie poddano powody niestosowania OAC u pacjentów z AF, którzy doznali udaru mózgu lub przejściowego napadu niedokrwienia (transient ischemic attack – TIA). Metody. Do retrospektywnego rejestru włączono 3404 pacjentów z wcześniej rozpoznanym AF, którzy doznali ogólnie 2955 udarów niedokrwiennych mózgu i 895 epizodów TIA w latach 2003-2012. Wyniki. Punktację CHA2DS2 -VASc ≥ 2 stwierdzono w 3590 (93,2%) zdarzeniach oraz CHADS2 ≥ 2 w przypadku 2784 (72,3%) zdarzeń. Spośród pacjentów wysokiego ryzyka (CHADS2 ≥ 2) jedynie 55,1% było poddannych OAC przed wystąpieniem udaru mózgu lub TIA. Najczęściej udokumentowanymi powodami braku OAC były: rzadkie napady AF (14%), wcześniejsze epizody krwawienia (13%) oraz odmowa ze strony pacjenta/samodzielne odstawienie leczenia (9%). Co więcej, chorzy z napadowym AF (40% przyjmujących OAC), wcześniejszym krwawieniem (26% przyjmujących OAC) oraz nadużywający alkoholu (30% przyjmujących OAC) stosowali OAC istotnie rzadziej niż pacjenci bez tych cech charakterystycznych. Zaobserwowano znaczący wzrost odsetka pacjentów wysokiego ryzyka przyjmujących OAC, od 49% w 2003 roku do 65% w 2012 roku. Wnioski. Zbyt rzadkie stosowanie leczenia przeciwkrzepliwego jest typowym czynnikiem przyczyniającym się do wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu i TIA u pacjentów z AF. Rzadkie napady AF, wcześniejsze krwawienia, preferencje pacjenta i nadużywanie alkoholu były najczęstszymi powodami niestosowania OAC.

Słowa kluczowe: leczenie przeciwkrzepliwe, migotanie przedsionków, udar mózgu, TIA

 

Long-term safety and tolerability of glatiramer acetate 20 mg in the treatment of relapsing forms of multiple sclerosis

Wprowadzenie. Octan glatirameru (glatiramer acetate – GA) stanowi lek pierwszego wyboru u chorych z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego (relapsing-remitting multiple sclerosis – RRMS). Zarówno profil bezpieczeństwa, jak i skuteczność terapii zostały dobrze scharakteryzowane w oparciu o dane dotyczące ekspozycji na leczenie, obejmujące ponad 2 mln osobolat.

Obszar badań. Celem badania była analiza długoterminowego bezpieczeństwa i tolerancji leczenia u osób otrzymujących GA w dawce 20 mg/ml w leczeniu stwardnienia rozsianego (multiple sclerosis – MS). Analizą objęto bazę danych dotyczącą wszystkich chorych z badań klinicznych, którzy byli eksponowani na GA w dawce 20 mg/ml, w tym pacjentów leczonych nieprzerwanie przez okres do 20 lat. Całkowita ekspozycja na GA w analizowanych badaniach klinicznych wyniosła 10 017 osobolat, a długość terapii mieściła się w zakresie 0-23,1 roku (mediana 1,8 roku). Nie odnotowano niespodziewanych zdarzeń niepożądanych. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym były reakcje związane z miejscem wstrzyknięcia, dotyczyły one 49% osób włączonych do badań. Rumień stanowił najczęstszą reakcję dotyczącą miejsca wstrzyknięcia i dotyczył 29,2% badanych osób. Natychmiastowe reakcje związane ze wstrzyknięciem leku wystąpiły u 24,0% pacjentów, przy czym najczęściej obserwowano duszność (12,1% chorych).

Opinia ekspertów. Wyniki niniejszej analizy są zgodne z rezultatami długoterminowych badań i wskazują, że GA jest lekiem bezpiecznym i na ogół dobrze tolerowanym.

Tytuł skrócony. Długoterminowe bezpieczeństwo octanu glatirameru.

Słowa kluczowe: octan glatirameru, stwardnienie rozsiane, bezpieczeństwo leczenia, tolerancja leczenia