Ostatnio ukazały się nowe doniesienia na temat natalizumabu.

Opublikowana post hoc analiza danych ze znanego już badania AFFIRM pokazuje, że pacjenci leczeni natalizumabem wykazywali zauważalnie większą poprawę sprawności chodzenia w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Parametr ten, jako bardzo istotnie wpływający na jakość życia pacjentów z SM, był oceniany na podstawie testu szybkości przejścia dystansu 25 stóp (ok. 7,5 m). Poprawa przekraczająca 20% w porównaniu z wartością wyjściową została uznana jako CIWS (confirmed increase in walking speed). Po dwóch latach leczenia prawie 2 razy więcej pacjentów osiągnęło CIWS w porównaniu z grupą kontrolną, a poprawa była tym wyraźniejsza, im większy był wyjściowy stopień niesprawności pacjenta. Co ciekawe, aż u 75% z pacjentów, u których doszło do osiągnięcia CIWS, nie zanotowano poprawy w skali EDSS. To kolejny dowód na to, że ocena skuteczności leczenia musi odbywać się na wielu płaszczyznach.

Interesującym, choć wstępnym i niepozbawionym zastrzeżeń doniesieniem, jest również analiza porównawcza trzech dużych badań obserwacyjnych – Tysabri Observational Program, MSBase oraz MSCOMET. Wynika z niej, że pacjenci, u których doszło do rzutu choroby w trakcie leczenia interferonem beta bądź octanem glatirameru, odnoszą prawdopodobnie większe korzyści z przejścia na leczenie Tysabri niż z kontynuowania terapii wyjściowej lub wymianie pomiędzy dwoma pierwszymi preparatami. Pacjenci „przełączeni” na natalizumab mieliby mieć niższe ryzyko ponownych rzutów choroby, narastania niesprawności czy przerwania leczenia. Powyższe dane wymagają jednak wnikliwej interpretacji, ponieważ nie pochodzą z badań randomizowanych, a jedynie z porównania grup pacjentów z aktualnie prowadzonych baz danych.