Po wieloletnich staraniach i negocjacjach prowadzonych m.in. przez Interdyscyplinarną Grupę Ekspertów ds. Spastyczności Ministerstwo Zdrowia rozszerzyło listę wskazań refundacyjnych dla toksyny botulinowej A o leczenie poudarowej spastyczności kończyny górnej. Do tej pory terapia ta była finansowana ze środków publicznych tylko w mózgowym porażeniu dziecięcym oraz niektórych dystoniach.
Spastyczność poudarowa kończyny górnej dotyczy około 20% chorych, przy czym dla wielu z nich stanowi istotną przyczynę dyskomfortu i niesprawności. Częściej dotyka chorych w młodszym wieku i po udarach krwotocznych. Rozwija się przeważnie od miesiąca do trzech miesięcy po udarze. Leki doustne są mało skuteczne, spastyczność utrudnia prawidłową rehabilitację, ponadto mogą pojawiać się bolesne spazmy mięśniowe, a w najgorszym wypadku przykurcze. Bardzo ważne jest, aby leczenie wprowadzić szybko, zanim dojdzie do trwałych zmian biochemicznych w mięśniach.
Program lekowy jest przeznaczony dla chorych powyżej 18. roku życia, minimum 3 miesiące po udarze. Spastyczność musi być znaczna, oceniona na minimum 2 punkty w skali Ashwortha w jednej grupie mięśniowej. Leczenie może trwać maksymalnie dwa lata, w tym czasie można podać toksynę do 6 razy. Jeśli w kolejnych dwóch podaniach nie dojdzie do zauważalnej poprawy, chory przestaje spełniać warunki do refundacji leczenia. Dodatkowym warunkiem rozpoczęcia leczenia w programie jest ustalony termin przyjęcia na oddział rehabilitacji (mimo że nie ma jednoznacznych zaleceń co do takiego właśnie postępowania wspomagającego). Ostrzykiwanie toksyną należy przeprowadzić na minimum 3 tygodnie przed planowanym rozpoczęciem rehabilitacji.
