Od psychiki bowiem wszystko się zaczyna, tak jak myślimy, jakie mamy podejście do podejmowanych i wykonywanych zadań – czy to z dużym zaangażowaniem, motywacją, czy też z niechęcią, przymusem – tak zauważalne jest w naszym zachowaniu nastawienie, pewność siebie, poczucie, że to, co wykonujemy, jest tego warte i doda nam to większą wartość swojej osoby.
Poczucie własnej wartości rozbudza się w nas już w dzieciństwie – to rodzice są odpowiedzialni za to, jak o sobie myślimy, na jaką ścieżkę egzystencjalną i psychiczną wkroczymy kiedyś, ile będziemy z siebie dawać i jak o sobie myśleć. Rodzicu – motywuj swoje dziecko, nie zaprzeczaj rzeczywistości, jeśli widzi, że ty lub drugi domownik potrzebujecie pomocy, daj mu sobie pomóc, niech odpowiednie słowa wzmocnią jego współczucie i nauczą, jak podchodzić do bólu, smutku czy cierpienia w życiu. Niech zacznie pojmować, jak funkcjonuje świat i budować swój światopogląd oraz wzmacniać swoją wartość w nim. „Rodzice mogą pielęgnować w nas wiarę w siebie i szacunek do siebie lub też stawiać przed nami przeszkody na drodze do uczenia się takich postaw. Mogą przekazać, że wierzą w kompetencje własnego dziecka i jego dobroć. Są w stanie stworzyć środowisko, w którym dziecko czuje się bezpiecznie, bądź takie, w którym panuje terror. Mogą wspierać pojawienie się zdrowego poczucia własnej wartości lub zrobić wszystko, aby stłumić je w zarodku”1.
Poczucie własnej wartości to myśl, że się jest wystarczająco dobrym w życiu, że się ufa własnemu myśleniu, że każde podejmowane zadanie będzie zakończone sukcesem. Jest ono wpisane w potrzebę człowieka, jest także odpowiedzialne za nasze wybory dokonywane w życiu – „Im więcej świadomych wyborów i decyzji musimy podjąć, tym pilniejszą czujemy potrzebę poczucia własnej wartości”2.
Poczucie własnej wartości to własna skuteczność i szacunek do samego siebie. Skuteczność to wiara w swoje możliwości, w prawidłowy sposób myślenia i radzenia sobie z problemami. Szacunek do samego siebie to zaś akceptacja samego siebie, aprobowanie prawa do szczęścia.
Poczucie własnej wartości łączy się z samoakceptacją samego siebie. „Jeżeli mamy zmieniać się i rozwijać, musimy zacząć od samoakceptacji. Niekiedy utożsamia się samoakceptację z aprobatą dla każdego aspektu własnej osobowości (...) i z zaprzeczaniem, że jakakolwiek zmiana czy postęp mogłyby być pożądane. Akceptowanie siebie nie oznacza braku pragnienia zmiany, rozwoju (...). Oznacza, że nie prowadzi się wojny z samym sobą – nie zaprzecza się prawdziwości tego, co w danym momencie naszej egzystencji tworzy naszą osobę”3. Poczucie własnej wartości to tak naprawdę własna opinia o samym sobie i aby była ona wysoka i dawała satysfakcję w życiu zawodowym i osobistym, trzeba pozbyć się wszelkich ograniczeń umysłowych, że nie ma możliwości, tylko je stworzyć, przejść „przeobrażenie”, gdyż „poczucie własnej wartości jest naszym przeznaczeniem”4, „doświadczeniem osobistym, tym, co myślimy i czujemy my w odniesieniu do samych siebie"5.
1 Branden N.: Jak dobrze być sobą. O poczuciu własnej wartości. Gdańskie Wydwnictwo Psychologiczne sp. z o.o., Sopot 2006, ss. 26-27.
2 Tamże, s. 34.
3 Tamże, ss. 84-85.
4 Tamże, s. 22.
5 Tamże, s. 104.
